Eva

Toen vorige week het bericht binnenliep dat Patricia Russo de nieuwe CEO was geworden van Lucent Technologies, ontlokte dat het volgende, ironische commentaar bij een collega Groot nieuws, nog eens een vrouw aan de top van een ICT-bedrijf.

Tussen haakjes de paden van Russo en ene Carly Fiorina kruisten elkaar eerder bij Lucent Het blijft inderdad een feit dat de ICT-sector niet bijzonder tuk is op de schone sekse. Rokken aan de top zijn dan ook een schaars goed. Ook bij ons op de recente Outlook sessie met alle laureaat-IT-managers van het jaar contest viel evenmin een dame te bespeuren.In Gent loopt momenteel het theaterstuk Caveman dat op een bijzonder geestige manier de verschillen tussen de seksen uit de doeken doet. Daarin wordt mooi gellustreerd dat vrouwen bijvoorbeeld ook de IT-sector een heleboel kunnen bijbrengen. Is het niet zo dat de Evas van deze wereld teamplayers zijn, beter kunnen luisteren, rekening houden met gevoelens, problemen op een totaal andere manier (lees minder lineair) benaderen dan mannen, veel sterker zijn in het multitasken? Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat topbedrijven als IBM en Cisco initiatieven ontwikkelen om meer vrouwen naar de sector te zuigen en voorts paden uitlijnen om hen te laten doorgroeien naar leidinggevende functies. Mogen we dus met zijn allen hopen dat de directies van de ICT-tenten binnenkort iets minder bevolkt zullen zijn met saaie, grijze heren? Niet volgens de Britse psychologe Anne Dickson. In haar nieuwe boek Vrouwen en werk concludeert ze dat vrouwen het verpest hebben. Dickson stelt dat een vrouw in haar poging het te maken steevast one of the boys wil worden. Fout, stelt ze, een vrouw moet de moed kunnen opbrengen zichzelf te blijven in een mannenbastion, en dat doet ze net niet. Dat vrouwen makkelijker gevoelens uiten is een troef en geen zwakte, maar daar zijn ze zich niet van bewust. Dickson is weinig optimistisch over de slaagkansen van het zwakke geslacht aan de top. Ik droom luidop dat ze ongelijk krijgt.