Kijken mag, aankomen niet

Kristof Van der Stadt
Kristof Van der Stadt Hoofdredacteur bij Data News

Als de deur open staat, mag je dan binnen zonder bellen?

Als de deur open staat, mag je dan binnen zonder bellen?

Als het je eigen huis is, zie ik geen probleem. En als het het huis van je schoonouders is? Dan hangt het er allicht van af hoe je relatie met hen precies is, maar de kans lijkt me groot dat je rustig binnen mag wandelen. Maar wat als het het huis van de buren is? Van vrienden? Kennissen, collega’s? Onbekenden?

Een moeilijke vraag soms, waar niet altijd een eensluidend antwoord voor bestaat. Hetzelfde geldt voor de hele heisa rond draadloze (thuis)netwerken: een discussie die weer helemaal oplaait [nadat twee Ninovieters op heterdaad betrapt werden] toen ze vanuit de wagen aan het surfen waren op andermans draadloos netwerk.

De vele reacties op onze site zijn nogal uiteenlopend: van ronduit verontwaardigd tot overtuigd akkoord. Heel wat vergelijkingen ook, zoals ik er zelf net eentje in de inleiding van dit blogstukje maakte. De meeste van die vergelijkingen gaan echter al heel gauw mank of komen na enkele welgemikte argumenten meteen op losse schroeven te staan. Om de vergelijking met het huis onderuit te halen, hoef je in ieder geval al niet veel moeite te doen.

Maar laten we het even nuchter bekijken. Als iemand de WEP- of WPA-beveiliging van een netwerk kraakt om te kunnen surfen, dan kan je eigenlijk niet ontkennen dat dit strafbaar is. Ongeacht wat de bedoeling van de dader is – gaande van snel wat illegaal downloaden op andermans kosten, over het versturen van spammails tot hacken voor de kick – kan de wet niet duidelijker zijn. Het mag niet. Punt aan de lijn. Zo staat het zwart op wit in het Strafwetboek, artikel 550bis:”Hij die, terwijl hij weet dat hij daar toe niet gerechtigd is, zich toegang verschaft tot een informaticasysteem of zich daarin handhaaft, wordt gestraft met gevangenisstraf van drie maanden tot een jaar en met geldboete van zesentwintig frank tot vijfentwintig duizend frank of met een van die straffen alleen. Wanneer het misdrijf, bedoeld in het eerste lid, gepleegd wordt met bedrieglijk opzet, bedraagt de gevangenisstraf zes maanden tot twee jaar.”

Tot hier zullen de meeste meningen gelijklopend blijven. Moeilijker wordt het als het draadloze netwerk niét beveiligd is en je er dus probleemloos verbinding mee kan maken. Weet je dan of je daar al dan niet ‘gerechtigd toe bent’? Hoe kun je als surfer weten of je van dat open netwerk zomaar gebruik kunt maken? Sommige eigenaars van een draadloos netwerk zien er immers geen graten in om hun netwerk bewust niet te beveiligen en laten anderen graag meeprofiteren van hun netwerk. Of dat slim is? Volgens mij niet, maar er is ook geen wet die hen verbiedt om dat te doen. Moet er dan zo’n wet komen? Nee, liever niet: niemand heeft behoefte aan extra vrijheidsberovende wetten.

Maar waar ik wél voorstander zou van zijn, is dat een draadloos netwerk juridisch gezien alleen maar als een privé-netwerk beschouwd wordt wanneer het effectief beveiligd is. Of dat nu een eenvoudige, relatief makkelijk kraakbare WEP-sleutel is, of een loodzware WPA-encryptie, mag daarbij geen rol spelen: zolang er aan de kant van de ontvanger maar een duidelijk slot te zien is. Dan hoeven we alvast niet meer te discussiëren over het al dan niet weten of je ‘gerechtigd bent voor toegang tot een informaticasysteem’. En dan kan je als argeloze surfer ook niet per ongeluk via het draadloze netwerk van de buren aan het surfen zijn, want dat gebeurt heus meer dan je denkt. Tenzij hij er dus bewust voor kiest om je wel te laten meesurfen en dus geen beveiliging instelt.

Over buren gesproken: sta me toe dat ik nog snel even een anekdote vertel die mij onlangs ter ore kwam. Een jongeman op de tweede verdieping van een appartement, had voortdurend problemen met zijn draadloze internetverbinding. Na wat speurwerk kwam hij erachter dat een nabijgelegen draadloos netwerk een signaal de ether instuurde dat blijkbaar veel krachtiger was dan dat van zijn eigen netwerk. Bovendien zond dat signaal op exact dezelfde frequentie uit, waardoor zijn eigen netwerk in de verdrukking gebracht werd. Uitzoeken van wie het netwerk was, daar had hij geen zin in. Hij wou de overige 16 bewoners van het appartement niet lastig vallen met zijn internetprobleem , dus zocht hij de oplossing in zijn eigen technische kennis. Hij logde in op de onbeveiligde router van het het onbeveiligde netwerk van de buren, en veranderde het kanaal van de uitzendfrequentie.

Sindsdien heeft hij nooit meer problemen gehad en kon hij veilig surfen op de golven van zijn eigen beveiligde draadloze netwerk. De jongeman in kwestie woont overigens net als de twee betrapte Ninovieters in het arrondissement Dendermonde. Ik zal zijn naam maar niet vermelden, want aan dit verhaal zouden ze nog een flinke kluif hebben.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content