Sociale websites schadelijk voor brein van jonge kinderen

Het gebruik van sociale netwerksites zoals Facebook en Netlog richt onherstelbare schade aan in het brein van jonge kinderen. Dat stellen topwetenschappers aan de gereputeerde universiteit van Oxford.

Het gebruik van sociale netwerksites zoals Facebook en Netlog richt onherstelbare schade aan in het brein van jonge kinderen. Dat stellen topwetenschappers aan de gereputeerde universiteit van Oxford.

Als er geen actie ondernomen wordt, zullen de volgende generaties opgezadeld zitten met een extreem korte attentiespanne, een rist concentratie- en identiteitsproblemen, en een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.

Het was neurowetenschapper Susan Greenfield van Oxford University die de kat de bel aanbond en de boodschap kenbaar maakte aan het Britse Hogerhuis. Greenfield gaat er van uit dat -door herhaaldelijk gebruik van sites zoals MSN, Twitter, Facebook en andere Netlogs- het onvolwassen brein van jonge kinderen ‘geherprogrammeerd’ wordt.

“Kleine baby’s moeten voortdurend gerustgesteld worden, ze moeten de hele dag het gevoel krijgen dat ze effectief bestaan”, aldus de professor. “Mijn vrees is dat het gebruik van sociale websites het brein van jonge kinderen in die mate infantiliseert, dat ze teruggebracht worden naar dat stadium: zich aangetrokken voelen tot zoemgeluiden en helder licht, een korte attentiespanne en leven naar het moment.”

De professor argumenteert dat wanneer een jong brein voortdurend blootgesteld wordt aan snelle actie en reactie na de druk op een knop, de hersenen die korte reactietijd na verloop van tijd overnemen, wat tot concentratieproblemen en attention deficit disorder (ADD) kan leiden.

Ze waarschuwt ook dat te veel aandacht voor het hier en nu tot gevolg heeft dat kinderen niet meer denken aan consequenties. “De dwang meteen beloond te worden voor een actie wordt in de hersenen gelinkt aan dezelfde chemische reactie als een drugsverslaving. Misschien moeten we ons maar eens af vragen hoe het komt dat kinderen zo graag achter het computerscherm gekluisterd zitten.”

“De nadruk ligt altijd op de onmiddellijke sensatie, de ontroering bij het ‘redden van de prinses’. De prinses zelf wordt dan weer verwaarloosd, net als de gevolgen op lange termijn, want die zijn er niet. Het veronachtzamen van de consequenties zien we ook bij gokverslaafden en compulsieve eters.”

Ten slotte waarschuwt Greenfield voor een verlies van inlevingsvermogen, al was het maar omdat kinderen minder boeken lezen ten voordele van 2.0-initiatieven. “Opnieuw: de prinses moet gered worden, het kind moet beloond worden. Dat is heel wat anders dan het lezen van een boek waarin je meer te weten komt over de prinses en haar familie.”