Zin voor logica

Een collega mocht begin deze maand een gloednieuwe – en overigens fraaie – BMW 1 onder zijn kont schuiven.

De man is apetrots op zijn nieuwe blik, maar kwam vorige week voor een onfortuinlijke verrassing te staan. Toen hij met draaiende motor nog gauw iets uit de koffer wou nemen en de achterklep dichtgooide, sloot de automatische vergrendeling de wagen hermetisch af. Daar sta je dan, met een wagen waar je niet in kunt en een motor die plagerig uitnodigend ronkt. Alleen Touring kon soelaas brengen via de goede, ouderwetse methode: de deur manueel ontgrendelen. Een softwareprobleem, luidde het bij BMW. Sindsdien liet ook het gps-systeem van diezelfde wagen het afweten en toont het motormanagement zich nukkig. Gelijkaardige gruwelverhalen kreeg ik ook al te horen van andere bezitters van perperdure wagens volgestouwd met hoogtechnologische snufjes. Ik moest denken aan een gesprek dat ik onlangs voerde met professor Jacques Tiberghien van de VUB. Hij zoekt de verklaring van de (vaak) gebrekkige kwaliteit van de software in de mentaliteit van de ontwikkelaars. ‘Jongeren bezitten niet meer de vaardigheid om een programma volgens een doordachte logica te schrijven. Ze knutselen er maar op los, tot ze tot een resultaat komen dat min of meer aanvaardbaar is. Alsof je een vliegtuig zou bouwen door te proberen aluminiumplaten bij elkaar te passen tot het eindelijk lukt.’ Tiberghien heeft daarom een nieuwe – en bij de studenten weinig populaire – evaluatiemethode geïntroduceerd voor het examen ‘programmeren’. In plaats van het eindresultaat van het programma te beoordelen, zal de score van de student afhangen van de tijd die de professor nodig heeft om het programma te debuggen. Zo hoopt de professor de zin voor logica bij de informaticastudenten te stimuleren. Ook andere professoren hebben dat soort beoordeling al ingevoerd. Grootste nadeel van de methode? De tijd die de heren professoren nodig hebben voor het verbeteren zal een flink stuk langer worden…